29 Nisan 2016 Cuma
MİRACI HAZIRLAYAN OLAYLAR ... İSRÂ VE Mİ’RÂC KANDİLİ=GECESİ --- سُبْحَانَ الَّذ۪ىٓ اَسْرٰى
١٤٣٩
1439 -2018
ŞUHÛR-U SELÂSEMİZ VE LEYLE-İ REGÂİB’İMİZ MUTLU-KUTLU-MÜBÂREK
OLSUN! TEBRÎK EDERİM!
Selam olsun! Ömrümüze 83 küsur yıl mânevî; rahmet, mağfiret, af,
âfiyet ve bereketler getiren mübârek mu’azzez Şuhûr-u Selâse (Şehr-i Recebüllâh-Şehr-i Şa’bân-ı Rasûlüllâh-Şehr-i Ramazân-ı
Ümmet-i Muhammed Rasûlüllâh ) … Hoş geldiniz. Safâlar getirdiniz. Allâh’ım! Âlem-i İslâm-ı muzaffer kıl.
Allâh’ım! Sana, Kur’ân-ı Kerim’e ve Rasûlün Muhammed Mustafâ (s.a.v.)’e itaat
eden; Devlet ricâllerimizi küffâra karşı; heybetli, azametli, vakarlı ve
korkutucu kıl. İslam’ı bizimle dünyâya hâkim kıl. Kıl ki yeryüzünün zulmü sona
ersin… Anne babalarımızı ve hâssaten tüm Müslüman kardeşlerimizi her türlü
dünyâ ve âhiret sıkıntısından ve belâlarından koru. Yâ Rabbî! Hepimizi sev ve
sevindir. Dünyâ ve âhiret güzelliklerinin tamâmını bizlere ihsân eyle. Kendi
faydamıza olup ta aklımıza veyâ dilimize gelmeyen her ne duâ etmemiz
gerekiyorsa o duâları yaptığımız gibi kabûl et Allâh’ım! Bizlerin günâhlarından
Zât-ı Ecell-i ‘Âlân’a aslâ bir zarâr gelmeyeceği gibi, yaptığımız sevaplardan
da Sana aslâ bir fâide dokunmaz. Bizlere kulum diyerek taltif ederek Cennetten
cemâlini hepimize nasîb eyle Allâh’ım!.. Hz. Peygamberimiz (s.a.v.)’i gerçek
sûretinde rüyâlarımızda hiç unutmayacağımız bir şekilde görmemizi nasîb eyle.
İsteyen herkese mebrûr bir HAC İBÂDETİ yapmayı nasîb eyle! Evlatlarımıza an
karîbü’z-zamân hayırlı zevç ve zevcelerle izdivaç kurmalarını nasîb eyle. Evlat hasreti çekenlere İslâm’a uygun yetişen
hayırlı nesiller nasîb eyle Allâh’ım! Ş.g.
E’ÛZÜ BESMELE VE MÂNÂSI
ANLAMI: “Allâh-ü Te’âlâ’nın huzârundan kovulmuş olan
Şeytân’ın şerrinden yine Allâh-ü Te’âlâ-yâ sığınırım!.. , O Rahmân ve O Rahîm
olan Allâh-ü Te’âlâ’nın adıyla başlarım!..
İSRÂ VE Mİ’RÂC
عن أنسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنه عَنْ مَالِكِ بْنِ صَعْصَعةَ رَضِيَ
اللَّهُ عَنه: أنَّ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ حَدَّثَهُمْ عَنْ لَيْلَةِ أُسْرِيَ بِهِ. قَالَ: بَيْنَا أنَا في
الْحَطِيمِ، وَرُبَّمَا قَالَ في الْحِجْرِ مُضْطَجِعًا، زَادَ في رِوَايَةٍ:
بَيْنَ النَّائِمِ وَالْيَقْظَانِ إذْ أتَانِي آتٍ فَشَقَّ مَا بَيْنَ هذِهِ.
يَعْنِى ثُغْرَةَ نَحْرِهِ الى شِعْرَتِهِ؛ قَالَ: فَاسْتَخْرَجَ قَلْبِي، ثُمَّ
أُتِيتُ بِطِسْتَ مِنْ ذَهَبِ مَمْلُوءٍ إيمَانًا. فَغُسِلَ قَلْبِي، ثُمَّ
حُشِيَ، ثُمَّ أُعِيدَ، ثُمَّ اُتِيتُ بِدَابَّةٍ دُونَ الْبَغْلِ وَفَوْقَ
الْحِمَارِ أبْيَضَ، هُوَ الْبُرَاقُ. يَضَعُ خَطْوَهُ عِنْدَ أقْصىَ طَرْفِهِ،
فَحُمِلْتُ عَلَيْهِ. فَانْلَطَقَ بِى جِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَامُ حَتّى أتَى
السَّمَاءَ الدُّنْيَا فَاسْتَفْتَحَ، فَقِيلَ: مَنْ هذَا؟ قَالَ: جِبْرِيلُ.
وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ ﷺ. قِيلَ: وَقَدْ أُرْسِلَ إلَيْهِ؟ قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ: مَرْحَبًا بِهِ.
فَنِعْمَ الْمَجِئُ جَاءَ، ففُتِحَ، فَلَمّا خَلَصْتُ فإذَا فِيهَا آدَمُ عَلَيْهِ
السَّلَامُ؛ فقَالَ: هذَا أبُوكَ آدَمُ، فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَسَلَّمْتُ
عَلَيْهِ: فَرَدَّ عَليَّ السَّلَامَ، ثُمَّ قَالَ: مَرْحَبًا بِاِبْنِ
الصَّالِحِ؛ وَالنَّبِيِّ الصَّالِحِ؛ ثُمَّ صَعِدَ بِي حَتّى أتَيْنَا السَّمَاءَ
الثَّانِيَةَ، فَاسْتَفْتَحَ. فَقِيلَ: مَنْ هذَا؟ قَال: جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ
مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ ﷺ. قِيلَ: وَقَدْ أُرْسِلَ إلَيْهِ؟ قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ مَرْحَبًا
بِهِ وَلَنِعْمَ الْمَجِئُ جَاءَ. فَفُتِحَ، فَلَمَّا خَلَصْنَا فَإذَا أنَا
بِيَحْيَى وَعِيسَى وَهُمَا ابْنَا الْخَالَةِ. قَالَ: هذَا يَحْيَى وَعِيسَى
عَلَيْهِمَا السَّلَامُ فَسَلِّمْ عَلَيْهِمَا، فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِمَا، فَرَدَّا
عَليَّ السَّلَامَ ثُمَّ قَاَ: مَرْحَبًا بِالْاَخِ الصَّالِحِ وَالنَّبِيِّ
الصَّالِحِ ثُمَّ صَعِدَ بِي إلى السَّمَاءِ الثَّالِثَةِ، فَاسْتَفْتَحَ فَقِيلَ:
مَنْ هذَا؟ قَالَ: جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ قِيلَ:
وَقَدْ أُرْسِلَ إلَيْهِ؟ قَالَ: نَعَمْ قِيلَ: مَرْحَبًا بِهِ فَلَنِعْمَ
الْمَجِيءُ جَاءَ، فَفُتِحَ لَنَا، فَلَمَّا خَلَصْنَا فإذَا يُوسُفُ عَلَيْهِ السَّلَامُ
قَالَ: هذَا يُوسُفُ، فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ، فَرَدَّ عَلَيَّ.
ثُمَّ قَالَ: مَرْحَبًا بِالْاَخِ الصَّالِحِ وَالنَّبِيِّ الصَّالِحِ؛ ثُمَّ
صَعِدَ بِي حَتّى أتَى السَّمَاءَ الرَّابِعَةَ، فَاسْتَفْتَحَ. فَقِيلَ: مَنْ
هذَا؟ قَالَ: جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ. قِيلَ: أوَقَدْ
أُرْسِلَ إلَيْهِ. قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ: مَرْحَبًا بِهِ فَلَنِعْمَ الْمَجِئُ
جَاءَ فَفُتِحَ، فَلَمَّا خَلَصْنَا فإذَا إدْرِيسُ عَلَيْهِ السَّلَامُ. قَالَ:
هذَا إدْرِيسُ، فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ. فَرَدَّ عَلَيَّ ثُمَّ
قَالَ: مَرْحَبًا بِالْاَخِ الصَّالِحِ وَالنَّبِىِّ الصَّالِحِ. ثُمَّ صَعِدَ بِى
حَتّى أتَى السَّمَاءَ الْخَامِسَةَ، فَاسْتَفْتَحَ. فَقِيلَ: مَنْ هذَا؟ قَالَ:
جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ ﷺ قِيلَ: وَقَدْ أُرْسِلَ
إلَيْهِ. قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ: مَرْحَبًا بِهِ فَلْنِعْمَ الْمَجِئُ جَاءَ
فَفَتَحَ، فَلَمَّا خَلَصْنَا فَإذَا هَارُونَ عَلَيْهِ السَّلَامُ. قَالَ: هذَا
هَارُونَ، فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَرَدَّ عَلَيّ. ثُمَّ قَالَ:
مَرْحَبًا بِالْاَخِ الصَّالِحِ وَالنَّبِيِّ الصَّالِحِ. ثُمَّ صَعِدَ بِى حَتَّى
أتَى السَّمَاءَ السَّادِسَةَ، فَاسْتَفْتَحَ. فَقيلَ: مَنْ هذَا؟ قَالَ:
جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمّدٌ. قِيلَ: وَقَدْ أُرْسِلَ
إلَيْهِ؟ قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ: مَرْحَبًا بِهِ، فَلْنِعْمَ الْمَجِئُ جَاءَ.
فَفَتَحَ. فَلَمَّا خَلَصْنَا فَإذا مُوسىَ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: هذَا
مُوسَى، فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ، فَرَدَّ عَلَىَّ. ثُمَّ قَالَ:
مَرْحَبًا بِالاخِ الصَّالِحِ وَالنَّبِيَّ الصَّالِحِ فَلَمَّا جَاوَزْتُهُ
بَكَى. فَقِيلَ لَهُ: مَا يُبْكِيكَ؟ قالَ: أبْكِى لِاَنَّ غُلَامًا بُعِثَ
بَعْدِي يَدْخُلُ الْجَنَّةَ مِنْ أُمَّتِهِ أكْثَرُ مِمَّنْ يَدْخُلُهَا مِنْ
أُمَّتِي. ثُمَّ صَعِدَ بِي الَى السَّمَاءِ السَّابِعَةِ، فَاسْتَفْتَحَ.
فَقِيلَ: مَنْ هذَا؟ قَالَ جِبْرِيلُ. قِيلَ: وَمَنْ مَعَكَ؟ قَالَ: مُحَمَّدٌ.
قِيلَ: وَقَدْ أُرْسِلَ إلَيْهِ؟ قَالَ: نَعَمْ. قِيلَ مَرْحَبًا بِهِ فَلَنِعْمَ
الْمَجِئُ جَاءَ، فَفُتِحَ. فَلمَّا خَلَصْتُ فَإذَا إبْرَاهِيمُ عَلَيْهِ السَّلَامَ.
قَالَ: هذا أبُوكَ إبْرَاهِيمُ، فَسَلّمْ عَلَيْهِ فَسَلّمْتُ عَلَيْهِ، فَرَدَّ السَّلَامَ.
ثُمَّ قَالَ: مَرْحَبًا بِا’بْنِ الصَّالِحِ وَالنَّبِيِّ الصَّالِحِ. ثُمَّ
رُفِعْتُ الى سِدْرَةِ الْمُنْتَهىَ، فإذَا نَبْقِهَا مِثْلُ قِلَالِ هَجَرَ،
وإذَا أوْرَاقُهَا مِثْلُ آذَانِ الْفِيلَةِ؛ قَال: هذِهِ سِدْرَةُ الْمُنْتَهىَ،
وإذَا أرْبَعَةُ أنْهَارٍ: نَهْرَانِ بَاطِنَانِ وَنَهْرَانِ ظَاهِرَان؟ قُلْتُ:
مَا هَذَانِ يَا جِبْرِيلُ؟ قَالَ: أمَّا الْبَاطِنَانِ فَنَهْرَانِ في الْجَنّةِ،
وأمَّا الظَّاهِرَانِ فَالنِّيلُ والْفُراتُ، ثُمَّ رُفِعَ لِيَ الْبَيْتُ
الْمُعْمُورُ. ثُمَّ أُتِيتُ بِإنَاءٍ مِنْ خَمْرٍ، وإنَاءٍ مِنْ لَبَنٍ، وإنَاءٍ
مِنْ عَسَلٍ؛ فَأخَذْتُ الْلَّبَنَ. فَقَالَ: هِىَ الْفِطْرَةُ الّتِي أنْتَ
عَلَيْهَا وَأُمَّتُكَ. قَالَ: ثُمَّ فُرِضَتِ عَلَىَّ الصَّلَاةُ خَمْسُونَ صَلَاةً
كُلَّ يَوْمٍ. فَرَجَعْتُ فَمَرَرْتُ عَلى مُوسىَ عَلَيْهِ السَّمُ. فَقَالَ: بِمَ
أُمِرْتَ فَقُلْتُ بِخَمْسِينَ صَلَاةً في الْيَوْمِ وَاللَّيْلَةِ. فَقَالَ: إنَّ
أُمَّتَكَ َ تَسْتَطِيعُ خَمْسِينَ صَلَاةً كُلَّ يَوْمٍ، وإنِّي وَاللَّهِ قَدْ
جَرَّبْتُ النَّاسَ قَبْلَكَ وَعَالَجْتُ بَنِي إسْرَائِيلَ أشَدَّ
الْمُعَالَجَةِ. فَارْجِعْ الى رَبِّكَ فَاسْأَلُهُ التَّخْفِيفَ لِاُمَّتِكَ.
فَرَجَعْتُ، فَوَضَعَ عَنِّي عَشْرًا. فَرَجَعْتُ الى مُوسىَ. فَقَالَ: بِمَ
أُمِرْتَ؟ قُلْتُ: وَضَعَ عَنِّى عَشْرًا. فَقالَ: اِرْجِعْ الى رِبِّكَ
فَاسْأَلُهُ التَّخْفِيفَ ‘مَّتِكَ فَرَجَعْتُ، فَوَضَعَ عَنِّى عَشْرًا
فَرَجَعْتُ الى مُوسىَ. فَقَال: مِثْلَهُ، فَلَمْ أزَلْ بَيْنَ رَبِّي وَمُوسىَ،
حَتّى أُمِرْتُ بِخَمْسِ صَلَوَاتٍ، فَرَجَعْتُ الى مُوسىَ عَلَيْهِ السَّلَامُ
فقَالَ: بِمَ أُمِرْتَ؟ قُلْتُ: بِخَمْسِ صَلَوَاتٍ كُلَّ يَوْمٍ. فَقَالَ: إنَّ
أُمَّتَكَ َ تَسْتَطِيعُ خَمْسَ صَلَوَاتٍ كُلَّ يَوْمٍ فَارْجِعْ الَى رَبِّكَ
فَاسْأَلْهُ التَّخْفِيفَ لِاُمَّتِكَ. قُلْتُ؛ قَدْ سَأَلْتُ رَبِّي حَتّى
اسْتَحْيَيْتُ، وَلَكِنَّ أرْضَى وَأُسَلِّمُ فَلَمَّا جَاَوَزْتُ مُوسىَ عَلَيْهِ
السَّلَامُ نَادَى مُنَادٍ أمْضَيْتُ فَرِيضَتِي، وَخَفَفَّتُ عَنْ عِبَادِي.
زَادَ روَايَةٍ: هُنَّ خَمْسٌ، وَهُنَّ بِخَمْسِينَ: َ يُبَدَّلُ الْقَوْلُ
لَدَىَّ. أخرجه الخمسة إ أبا داود، وهذا لفظ الشيخين.
Hz. Enes (r.’a.) Mâlik İbn-ü Sa’sa’a
(r.’a)’dan naklen anlatıyor: “Rasûlüllâh (sallellâh-ü ‘aleyh-i ve
sellem) onlara, Mi’râc-a götürüldüğü geceden anlatarak demiştir ki,
--- “Ben Ka’be’nin avlusundan Hatim kısmında -belki de Hıcr’da
demişti- yatıyordum, -bir rivâyette şu ziyâde var: Uyku ile uyanıklık
arasında idim- Derken bana biri
geldi, şuradan şuraya kadar (göğsümü) yardı. -Bu sözüyle boğaz çukurundan kıl
biten yere kadar olan kısmı kastetti.- Kalbimi çıkardı. Sonra bana, içerisi îmânla
-ve hikmetle- dolu, altından bir kab getirildi. Kalbim -çıkarılıp su
ve zemzem ile- yıkandı. Sonra içerisi (îmânla) doldurulup tekrâr yerine kondu. Sonra
merkepten büyük katırdan küçük beyaz bir hayvan getirildi. Bu Burak’tı. Ön
ayağını gözünün gittiği en son noktaya koyarak yol alıyordu. Ben onun üzerine
bindirilmiştim. Böylece Cibrîl ‘aleyhi’s-selâm beni götürdü. Dünyâ semâsına
kadar geldik. Kapının açılmasını istedi.
--- “Gelen kim?” denildi.
--- “Cibrîl!” dedi.
--- “Berâberindeki kim?” denildi.
--- “Muhammed (sallellâh-ü ‘aleyh-i ve sellem)!”
dedi.
--- “O’na Mi’râc da’veti gönderildi mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliştir!” denildi.
Derken kapı açıldı. Kapıdan geçince, orada Hz. Âdem ‘aleyhi’s-selâm’ı
gördüm.
--- “Bu babanız Âdem’dir! Selâm ver O’na!” dendi. Ben de selâm
verdim. Selâmıma mükâbele etti. Sonra bana:
--- “Sâlih evlâd hoş gelmiş, sâlih peygamber hoş gelmiş!”
dedi. Sonra Hz. Cebrâîl beni yükseltti ve ikinci semaya geldik. Kapıyı çaldı.
--- “Bu gelen kim?” denildi.
--- “Ben Cibrîl’im!” dedi.
--- “Berâberindeki kim?” denildi.
--- “Muhammed!” dedi.
--- “O’na Mi’râc da’veti gönderildi mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” dediler. Derken
bize kapı açıldı. İçeri girince, Hz. Yahyâ ve Hz. ‘Îsâ ‘aleyhime’s-selâm ile
karşılaştım. Onlar teyze oğullarıydı. Hz Cebrâîl:
--- “Bunlar Hz. Yahya ve Hz. İsa’dırlar, onlara selâm ver!”
dedi. Ben de selâm verdim. Onlar da selâmıma mükâbelede bulundular. Sonra:
--- “Hoş geldin sâlih kardeş, hoş geldin sâlih peygamber” dediler.
Sonra Cebrâîl beni üçüncü semaya çıkardı. Kapıyı çaldı.
--- “Bu gelen kim?” denildi.
--- “Cibrîl’im!” dedi.
--- “Yanındaki kim?” denildi.
--- “Muhammed’dir!” dedi.
--- “O’na Mi’râc da’veti gitti mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. Kapı
bize açıldı. İçeri girince
Hz. Yûsuf ‘aleyhi’s-selâm’la karşılaştık. Cebrâîl:
--- “Bu Yusuf’tur! O’na selâm ver!” dedi. Ben de selâm
verdim. Selâmıma mükâbele etti. Sonra:
--- “Sâlih kardeş hoş gelmiş, sâlih peygamber hoş gelmiş!”
dedi. Sonra Cebrâîl beni dördüncü semaya çıkardı. Kapıyı çaldı.
--- “Bu gelen kim?” denildi.
--- “Cibrîl’im!” dedi.
--- “Berâberindeki kim?” denildi.
--- “Muhammed!” dedi.
--- “Ona Mi’râc da’vetiyesi indi mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” dediler. Kapı
açıldı. İçeri girdiğimizde, Hz. İdris ‘aleyhi’s-selâm ile karşılaştık. Hz. Cebrâîl:
--- “Bu İdris’tir, O’na selâm ver!” dedi. Ben selâm verdim. O
da selâmıma mükâbele etti. Sonra bana:
--- “Sâlih kardeş hoş geldin, sâlih peygamber hoş geldin!”
dedi. Sonra Hz. Cebrâîl beni yükseltti. Beşinci semaya geldik. Kapıyı çaldı.
--- “Kim bu gelen?” denildi.
--- “Ben Cibrîl’im!” dedi.
--- “Berâberindeki kim?” denildi.
--- “Muhammed!” dedi.
--- “O’na Mi’râc da’veti indirildi mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. Kapı
açıldı. İçeri girince, Harun ‘aleyhi’s-selâm ile karşılaştık. Cebrâîl ‘aleyhi’s-selâm:
--- “Bu Harun ‘aleyhi’s-selâm’dır. O’na selâm ver!” dedi. Ben
selâm verdim, o da selâmıma mükâbelede bulundu ve:
--- “Sâlih kardeş hoş geldin, sâlih peygamber hoş geldin!”
dedi. Sonra Cebrâîl beni yükseltti ve altıncı semaya geldik. Kapıyı çaldı.
--- “Bu gelen kim?” denildi.
--- “Ben Cibrîl!” dedi.
--- “Berâberindeki kim?” denildi.
--- “Muhammed!” dedi.
--- “O’na Mi’râc da’veti indirildi mi?” denildi.
--- “Evet!” dedi.
--- “Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. İçeri
girince, Hz. İbrâhîm ‘aleyhi’s-selâm ile karşılaştık. Cebrâîl:
--- “Bu baban İbrâhîm’dir, O’na selâm ver!” dedi. Ben selâm
verdim. O da selâmıma mükâbele etti. Sonra:
--- “Sâlih oğlum hoş geldin, sâlih peygamber hoş geldin!”
dedi
Sonra Sidretü’l-Müntehâ’ya çıkarıldım. Bunun meyveleri (Yemen’in)
hecer testileri gibi iri idi, yaprakları da fil-kulakları gibiydi. Cebrâîl ‘aleyhi’s-selâm
bana:
--- “İşte bu Sidretü’l-Müntehâ’dır!” dedi.
Burada dört nehir vardır: İkisi bâtınî nehir, ikisi zahirî
nehir.
--- “Bunlar nedir, ey Cibrîl?” diye sordum. Hz. Cebrâîl:
--- “Şu iki bâtınî nehir cennetin iki nehridir. Zahirî
olanların biri Nil, diğeri Fırat’tır!”
dedi. Sonra bana el-Beytü’l-Ma’mûr yükseltildi. Sonra bana bir kapta
şarap, bir kapta süt, bir kapta da bal getirildi. Ben sütü aldım. Cebrâîl ‘aleyhi’s-selâm:
--- “Bu (aldığın), fıtrat (a uygun olan) dır, sen ve
ümmetin bu fıtrat (yaratılış) üzeresiniz!” dedi.
Rasûlüllâh devâmla dedi ki: --- “Sonra bana, her günde elli
vakit olmak üzere namaz farz kılındı. Oradan geri döndüm. Hz. Mûsâ ‘aleyhi’s-selâm’a
uğradım. Bana:
--- “Ne ile emrolundun?” dedi.
--- “Gece ve gündüzde elli vakit namazla!” dedim.
--- “Ümmetin, her gün elli vakit namaza muktedir olamaz. Vallâhi
ben, senden önce insanları tecrübe ettim. Benî İsrail’e muamelelerin en
şiddetlisini uyguladım (muvaffak olamadım). Sen çabuk Rabbine dön, bunda ümmetine
hafifletme talep et!” dedi. Ben de hemen döndüm (hafifletme istedim,
Rabbim) benden on vakit namaz indirdi. Mûsâ ‘aleyhi’s-selâm’a tekrar
uğradım. Yine:
--- “Ne ile emrolundum?” dedi.
--- “Benden on vakit namazı kaldırdı!” dedim.
--- “Rabbine dön! Ümmetin için daha da azaltmasını iste!”
dedi. Ben döndüm. Rabbim benden on vakit daha kaldırdı. Dönüşte yine Mûsâ ‘aleyhi’s-selâm’a
uğradım. Aynı şeyi söyledi. Ben, beş vakitle emrolunmama kadar bu şekilde Hz. Mûsâ
ile Rabbim arasında gidip gelmeye devam ettim. Bu sonuncu defa da Hz. Mûsâ’ya
uğradım. Yine:
--- “Ne ile emredildin?” dedi.
--- “Her gün beş vakit namazla!” dedim.
--- “Senin ümmetin her gün beş vakit namaza da takat
getiremez. Rabbine dön, hafifletme talep et!” dedi.
--- “Rabbimden çok istedim. Artık utanıyorum, daha da
hafifletmesini isteyemem! Ben beş vakte razıyım. Allâh’ın emrine teslim
oluyorum!” dedim. Mûsâ ‘aleyhi’s-selâm’ı
geçer geçmez bir münadi (Allâh adına) nidâ etti: --- “Farzını kesinleştirdim, kullarımdan
hafiflettim de!”
Bir rivâyette şu ziyâde geldi: “Namazlar (günde)
beştir. Ve onlar ellidir de. İndimde hüküm değişmez artık!”[1]
[1]
Buhârî, Bed'ü'l-Halk 6, Enbiya 22,
43, Menâkıbü'l-Ensâr 42; Müslim, İman 264 (164); Tirmizî, Tefsir İnşirah
(3343); Nesâî, Salat 1, (1, 217-218); Kütüb-i Sitte, İ.CANAN, 15/398-406.
Abd-i Külâl’in üç oğlu Abd-i Yâleyl (Ye’lûl), Habîb ve Mes’ûd idi.
Abd-i Yâleyl (Ye’lûl): --- “Allah peygamber olarak göndermek için bula bula Seni mi
buldu!” olur.
Habîb: --- “Ben artık Seninle konuşamam Sen koskoca bir peygambersin! Ben ise
kimim ki!” olur.
Mes’ûd: --- “Eğer Allah peygamber olarak Seni göndermiş ise ben de Kâbe’nin
örtüsünü çalmış olayım” der. Bu, Araplar arasında bir şeyin olanaksızlığını
ifâde etmek üzere kullanılan bir deyimdir. Diğerinin cevâbı:
Bu konuşma Kur’an kaydına da geçer:
﴿ وَقَالُوا لَوْلَا
نُزِّلَ هٰذَا الْقُرْاٰنُ عَلٰى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظ۪يمٍ ﴿٣١﴾ اَهُمْ
يَقْسِمُونَ رَحْمَةَ رَبِّكَۜ نَحْنُ قَسَمْنَا بَيْنَهُمْ مَع۪يشَتَهُمْ فِى
الْحَيٰوةِ الدُّنْيَا وَرَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ
لِيَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا
سُخْرِيًّاۜ وَرَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ ﴿٣٢﴾ ﴾ [سورة الزخروف:٤٣/٣١-٣٢]
“Bu Kur’ân, iki şehrin
birinden bir büyük adama indirilseydi ya!” dediler.[1]
Rabbinin rahmetini onlar mı bölüştürüyorlar? Dünyâ hayâtında onların
geçimliklerini aralarında biz paylaştırdık. Birbirlerine iş gördürmeleri için, (çeşitli alanlarda) kimini kimine, derece
derece üstün kıldık. Rabbinin rahmeti, onların biriktirdikleri (dünyalık) şeylerden daha
hayırlıdır.”[2]
® Müşriklerin Müslümanlara boykot îlânı!
Müşriklerin boykot kararı için, aralarında yazıp Kabe
duvarına astıkları boykot levhası şöyle idi; “Peygamber kabilesi olan
Haşimoğulları ile alaka kesin bir şekilde kesilecek, Onlarla alışveriş
yapılmayacak, Onlarla herhangi bir evlilik düşünülmeyecek.”
Kutlu Mi’râc olayı bu can yakan olaylardan sonra Hz.
Peygamberimiz (s.a.v.)’e hediyelerin en üstünü en mu’azzamı olarak Yüce
Mevlâmız tarafından verilmiş onun yüreğine merhem sürülmüştür….
BÖYLE MÜBÂREK GECELERİN “GECEYİ İFÂ EDENLER DEFTERİ”- NE YAZILMANIN EN
TEMBEL İFÂ ŞEKLİ YATSI VE SABAH NAMAZLARINI CEMAATLE KILMAKTIR…
RECEB-İ ŞERÎF’İN YİRMİ YEDİNCİ GECESİ Mİ’RÂC KANDİLİ’DİR...
Mİ’RÂC KANDİLİ
﴿ سُبْحَانَ الَّذ۪ىٓ
اَسْرٰى بِعَبْدِه۪ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ اِلَى الْمَسْجِدِ
الْاَقْصَاالَّذ۪ى بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ اٰيَاتِنَاۜ اِنَّهُ
هُوَالسَّم۪يعُ الْبَص۪يرُ ﴾ [سورة الاسرآء:١٧/١]
“Kendisine âyetlerimizden bir kısmını gösterelim diye kulunu (Muhammed’i) bir
gece Mescid-i Harâm’dan çevresini bereket-lendirdiğimiz Mescid-i Aksâ’yâ
götüren Allâh’ın şanı yûcedir. Hiç şüphesiz O, hakkıyla işitendir, hakkıyla
görendir.”[3]
﴿ عَلَّمَهُ۫ شَد۪يدُ الْقُوٰىۙ ﴿٥﴾ ذُو مِرَّةٍۜ
فَاسْتَوٰىۙ ﴿٦﴾ وَهُوَ بِالْاُفُقِ الْاَعْلٰىۜ ﴿٧﴾ ثُمَّ دَنَا فَتَدَلّٰىۙ ﴿٨﴾
فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ اَوْ اَدْنٰىۚ ﴿٩﴾ فَاَوْحٰٓى اِلٰى عَبْدِه۪ مَآ
اَوْحٰىۜ ﴿١٠﴾ مَا كَذَبَ الْفُؤَ۫ادُ مَا رَاٰى ﴿١١﴾ اَفَتُمَارُونَهُ۫ عَلٰى مَا
يَرٰى ﴿١٢﴾ وَلَقَدْ رَاٰهُ۬ نَزْلَةً اُخْرٰىۙ ﴿١٣﴾ عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهٰى
﴿١٤﴾ عِنْدَهَا جَنَّةُ الْمَاْوٰىۜ ﴿١٥﴾ اِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ مَا يَغْشٰىۙ
﴿١٦﴾ مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغٰى ﴿١٧﴾ لَقَدْ رَاٰى مِنْ اٰيَاتِ رَبِّهِ
الْكُبْرٰى ﴿١٨﴾ ﴾ [سورة النجم:٥۳/٥-۱۸]
5,6,7. (Kur’ân’ı) ona, üstün güçlere sâhib, muhteşem görünümlü (Cebrâîl) öğretti. O, en yüksek
ufukta bulunuyorken (aslî sûretine girip) doğruldu.
8. Sonra (ona) yaklaştı derken sarkıp
daha da yakın oldu.
9. (Peygambere olan mesâfesi) iki yay aralığı kadar, yahut daha az oldu.
10. Böylece Allâh kuluna vahyedeceğini
vahyetti.
11. Kalb, (gözün) gördüğünü yalanlamadı.
12. (Şimdi siz) gördüğü şey hakkında onunla tartışıyor musunuz?
13. Andolsun ki, o, Cebrâîl’i bir başka inişte
daha (aslî sûretiyle) görmüştü.
14. Sidretü’l-Müntehâ’nın yanında.
15. Me’vâ cenneti onun (Sidre’nin) yanındadır.
16. O zaman Sidre’yi kaplayan kaplamıştı.
18. Andolsun, o, Rabbinin en büyük
alâmetlerinden bir kısmını gördü.[5]
"إِنَّ مِمَّا اَدْرَكَ النَّاسُ مِنْ كَلَامِ النُّبُوَّةِ
اُولٰى: إِذَا لَمْ تَسْتَحْ فَاصْنَعْ مَا شِئْتَ."
Peygamberimiz (s.a.v.):
--- “İnsanlığın ilk nübüvvetten aldığı öğüt şudur: “Eğer hayân yoksa git
dilediğini yap.”[6]Buyurmuştur.
Mİ’RÂC-DA HZ. PETGAMBERİMİZ (ALEYHİ’S-SALÂT-Ü
VE’S-SELÂM)’E VERİLEN HEDİYELER
1-
BAKARA
SÛRESİNİN SON İKİ ÂYET-İ KERÎMESİ
2- BEŞ VAKÎT NAMAZ
3- ŞİRK HÂRİÇ ÜMMET-İ MUHAMMED’İN AFFI
Bunları inceleyelim…
Mİ’RÂC-DA VUKÛ BULAN HÂDİSELER
﴿ فَاَوْحٰٓى اِلٰى عَبْدِه۪ مَآ اَوْحٰىۜ ﴿١٠﴾ ﴾ [سورة
النجم:٥۳/١٠]
Böylece Allâh kuluna
vahyedeceğini vahyetti.[7]
Mİ’RÂC-DA ETTEHIYYÂTÜ’NÜN (TEŞEHHÜD’ÜN)
OKUNMASI
Teşehhüd duâsı Rasûlüllâh (s.a.v.)’ın Mi’râc hadîsesinin Cenâb-ı Hakk’la
mülâkat sahnesini aksettirir. Şöyle ki: Fahr-i Kâinât, ubudiyet dâiresinin
Rubûbiyet dâiresindeki halktan Hakk’a bir elçi olarak Kurbiyet-i İlâhîyyeye
mazhâr olunca, temsîl ettiği ibâdullah adına Cenâb-ı Hakk’a bir nev’î selâm
olarak hitâbda bulunuyor:
أَلتَّحِيَّاتُ لِلّٰهِ وَالصَّلَوَاتُ وَالطَّيِّبَاتُ،
“Bütün duâlar ve
övgüler (veyâ bütün mülkler) bedenî ve mâlî ibâdetler, Yûce Allâh’a mahsûsdur. Bunlara başkaları hakk
kazanamaz.”
“Tahiyyât, tayyibât ve salavât Allâh içindir.” Cenâb-ı Hakk, huzûruna gelip
selâm (ve hediye) makâmînda Habîb-i Kibriyâsının sunduğu bu hitâba şöyle cevâb
verir: Cenâb-ı Zü’l-Celâl ve-tegaddes Hz. Peygamberimiz (s.a.v.)’ in bu
hamd’ine karşılık vermiş;
أَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ، أَيُّهَا النَّبِىُّ وَرَحْمَةُ
اللّٰهِ وبَرَكَاتُهُ،
“Selâm da, Yûce Allâh’ın rahmet ve bereketi de Ey
Şanlı Peygamber! Sana âittir.” “Ey
Nebî, selâm, Allâh’ın rahmet ve bereketleri senin üzerine olsun!”
Tekrâr Peygamberimiz (s.a.v.); rahmet ve bereketin
yalnız kendine değil, bütün peygamberlere, meleklere ve sâlih kullara da
ulaşması için:
أَلسَّلَامُ عَلَيْنَا وَعَلٰى عِبَادِ اللّٰهِ
الصَّالِح۪ينَ،
“Selâm hem bizlere, hem de Yûce
Allâh’ın sâlih Kullarına (Peygamberlere, meleklere ve iyi kulların üzerine) olsun.”
Diyerek Yûce Allâh’ın
rahmet ve bereketini genellemiştir.
Hakk ile halkın temsîlcisi arasında cereyân eden bu mükâlemeye şâhîd olan
Cebrâil (Aleyhi’s-Selâm) şahâdetini beyân eder:
أَشْهَدُ أَنْ لٰٓاإِلٰهَ إِلَّا اللّٰهُ، وَأَشْهَدُ
أَنَّ مُحَمّدًا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ.
“Şahâdet ederim ki, (kesinlikle inanırım ki) Yûce Allâh’dan başka
gerçek ma’bûd yoktur. Yine şahâdet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a.v.) Yûce Allâh’ın kulu ve
Peygamberidir.” Buyurmuşlardır.
Bir rivâyette “Allâh’ın sâlih kulları” ibâresinden
sonra şöyle denmiştir: “Siz bu teşehhüdü yaptınız mı semâ ve arzdaki bütün
sâlih kullara selâm vermiş olursunuz.”[8]
Şu halde, mü’minin mi’râcı olarak tavsîf edilen namazdaki teşehhüd, rûhen
ve kalben hüşyâr[9]
olan mü’minlere, günde beş vakit, Rasûlüllâh’ın kulluk hayâtındaki en zirve, en
müntehâ makâm olan Mi’râc safhasını yaşatmaktadır.[10]
*** --- Müslümanlar,
her Tahıyyatta (oturuluşta) bu manzarayı hatırlar ve Mi’râc-a yükselmiş olur.
Yaşayamayacağı bir husûsu anlaması mümkün olamaz. Akıl
onu idrâkten acizdir.
Nitekim İran şâiri şöyle der:
“Kıssa-i bî-reng-i mira
ez men-i bî-dil nepürs,
Katre deryâ geşt ü
Peygamber nemîdânem çi şud.
“Renk âlemînden sıyrılmış olan mi’râc kıssasını ben bî
dile sorma,
Katre iken deryâ oldum, bilmem ki, Peygamber ne oldu?”
Şeş
cihetten ol münezzeh Zül-Celâl
Bikemukeyf
ona gösterdi cemal
|
Bir fezâ
oldu o demde rûnümâ
Ne mekân
var anda ne arz-u semâ
|
Kim, ne hâlidir, ne mâli, ol mahal
Akl ü fikr etmez o hâli fehmü hal:
|
Âşikâre
gördü Rabbü’l İzzeti
Âhırette
öyle görür ümmeti
|
Gel
habîbim sâna aşık olmuşam
Cümle
halkı sâna bende kılmışam
|
Her birisinden geçerken îlerû
Emr olundu Yâ Muhammed gel berû
|
Merhaben bik yâ Muhammed dediler
Ey şefâat kâni Ahmed dediler
|
Yürü kim meydan senindir bu gece
Sohbeti sultan seninidir bu gece
|
Ermedi evvel gelen bu devlete
Kimse layık olmadı bu rif’ate:
|
Ne murâdın
vâr ise kılam revâ
Eyleyem
bir derde bin türlü devâ
|
Ümmetini
sanâ verdim ey Habib
Cennetimi
anlara kıldım nasib
|
Zâtıma
mir’at edindim zâtını
Bîle
yazdım âdım ile âdını
|
Sen ki
mi’râc eyleyûb etdin niyâz
Ümmetin
mîrâcını kıldım namâz
|
Her kaçan kim bu namazı kılalar,
Cümle gök ehli savabın bulalar
|
Çünkü her türlü ibâdet bundadır,
Hakka kurbiyyetle vuslat bundadır
|
Sıdk ile beş vakit olundukça eda,
Elli vaktin ecrin eyler hakk ata.
|
Dediler:
“Ey Kıble-i İslâmü dîn
Kutlu
olsun sâna mîrâc-i Güzîn
|
Allâhümme
salli alâ seyyidinâ Muhammedinillezî câe bilhakkıl mübîn ve erseltehû
rahmetel lil âlemîn.
|
BAKARA SÛRESİNİN SON İKİ ÂYET-İ KERÎMESİ (ÂMENE’R-RASÛLÜ)
Bakara sûresinin sonundaki iki âyet halkımızca Âmene’r-Rasûl diye
adlandırılan aşr-ı şerîf’dir. Rasûlüllâh (s.a.v.)’a Mi’râc esnâsında
vahyedilmiştir. Cenâb-ı Peygamber Mi’râc sırasında Rabbü’l-Âlemîn’e ümmetinin
tahiyyât, tesbihât ve salâvât nevinden ibâdetlerini hediye olarak takdim etmiş,
mukâbilinde de Rabbü’l-Âlemîn’den ümmetine hedâya olarak bu iki âyeti
getirmiştir. Onlarda mü’minler için öyle müjdeler ifâde edilmiştir. Hakîkaten,
Mi’râc gibi Arşı A’la’yı aşıp Kurbiyet-i İlâhîyeye ulaşan muhteşem bir
seyahatin muazzam yolcusu Rahmeten lil-âlemîn olan Rasûl-i Ekrem (s.a.v.)’in
Fahr-i Kâinat olma makâmîna layık, günâhkâr ve hatâkâr kullara
Rabbü’l-Âlemîn’den olmaya elyak[11]
misilsiz bir hediye olmuştur:
ü Tâkâtlarının dışında sorumluluk yoktur!
ü Unutarak, kasıtsız olarak yaptığı hatalarda sorumluluk yoktur!
Rasûlüllâh (s.a.v.) bu
iki âyetin “cennet hazînelerinden”, “Arş-ı Âzam’ın altında bulunan
hazine”den alınmış olduğunu belirtmiştir. Âyetler meâlen şöyledir:
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ.
﴿ اٰمَنَ الرَّسُولُ
بِمَآ اُنْزِلَ اِلَيْهِ مِنْ رَبِّه۪ وَالْمُؤْمِنُونَۜ كُلٌّ اٰمَنَ بِاللّٰهِ
وَمَلٰٓئِكَتِه۪ وَكُتُبِه۪ وَرُسُلِه۪ۜ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ اَحَدٍ مِنْ
رُسُلِه۪۠ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَاَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَاِلَيْكَ
الْمَص۪يرُ ﴿٢٨٥﴾ لَا يُكَلِّفُ اللّٰهُ نَفْسًا اِلَّا وُسْعَهَاۜ لَهَا مَا
كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَااكْتَسَبَتْۜ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا اِنْ نَس۪ينَآ
اَوْ اَخْطَاْنَاۚ رَبَّنَا وَلَا تَحْمِلْ عَلَيْنَآ اِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ
عَلَى الَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِنَاۚ رَبَّنَا وَلَا تُحَمِّلْنَا مَا لَا طَاقَةَ
لَنَا بِه۪ۚ وَاعْفُ عَنَّا۠ وَاغْفِرْ لَنَا۠ وَارْحَمْنَا۠ اَنْتَ مَوْلٰينَا
فَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِر۪ينَ ﴿٢٨٦﴾ ﴾ [سورة
البقرة:٢/۲۸٥-۲۸٦]
Bismillâhi’r-Rahmâni’r-Rahîm. (O, Rahmân ve O, Rahîm
olan Allâh (c.c.)’ın adıyla).
“O Peygamber de
kendisine Rabbinden indirilene imân etti, müminler de. Onlardan her biri,
Allâh’a, meleklerine, kitâblarına, peygamberlerine inandı. “Onun (Allâh’ın) peygamberlerinden
hiçbirini diğerlerinden ayırmayız, (hepsine inanırız), dinledik (kabûl
ettik, emrine) itaat ettik. Ey Rabimiz, mağfiretini (isteriz). Son
varışımız ancâk sanadır” dediler. Allâh hiçbir kimseye gücünün yeteceğinden
başkasını yüklemez. (Herkesin) kazandığı (hayır) kendi fâidesine,
yaptığı (şer de) kendi zararınadır. “Ey Rabbimiz unuttuk yahut
yanıldıysak bizi tutup sorguya çekme. Ey Rabbimiz, bizden evvelki (ümmet)
lere yüklediğin gibi üstümüze ağır bir yük yükleme. Ey Rabbimiz, tâkat
getiremeyeceğimizi bize taşıtma. Bizden (sâdır) olan (günâhları)
sil, bağışla, bize mağfiret et, bizi esirge. Sen Mevla’mızsın bizim. Artık
kâfîrler gürûhuna karşı da bize yardım et”[12]
Önceki âyet îmân esâslarını ve mü’minin edebini beyân ederken, son âyet,
Cenâb-ı Hakk’ın mü’mine olan başlıca lütûflarını sayıyor. Rabbimizin lütûfları,
kulun duâ ve talebi üslûbunda sayılmaktadır, toplam yedi tânedir. Yâni yedi
aded Lûtf-i Rabbânî’dir. Zîrâ vermek istemeseydi istemek vermezdi![13]
Buhârî şârihi Aynî,
“Bize gücümüzün yetmeyeceği şeyi yükleme” âyetinin mânâsı yedi farklı şekilde
anlaşılmıştır der ve kaydeder:
1-
Yâ Rabbî! Bize, tâkat getiremeyeceğimiz meşakkatli emirlerde
bulunma.
2-
Bize azâb verme.
3-
Bizi içimizden geçen
vesveseler sebebiyle cezâlandırıp azâb etme.
4-
Bize kuvvetli şehvet
verme, çünkü bu, ateşe gitmemize sebeb olur.
5-
Bize, tâkat
getiremeyeceğimiz aşk ve muhabbet yükleme.
6-
Bizi düşmanların
şamatasından koru.
7-
Bizi tefrikaya düşürme.
Bir kısım âlimler, bu son âyetin
mü’minlere duâ öğrettiğini binaenaleyh, her mü’minin bunu ezberleyerek duâ
makâmında okuması gerektiğini söylemiştir.[14]
Miraç, bir yünüyle Rabbe vuslat, bir yönüyle de Rabbin nehyettiklerini terk ediştir. Biz müminler
için müjdedir Miraç. Rabbimiz, kendisine ortak koşmayanların büyük günahlarının bağışlanacağını bu kutlu gecede
müjdelemiştir.
®
Bizler için hediyedir Miraç. Rabbimize en yakın anımız olan namaz,
bu gece beş vakit farz kılınmıştır.[15]
^
®
Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.s)’in, miraç ile mânâ âleminin basamaklarında bir-bir yükseldiği gibi bizler de Rabbimiz
katında namazlarımızla
yükseliriz.
®
“Allâh-ü Ekber”
® Kıraatimiz-le, O’na en içten sena ve yakarışta bulunuruz.
®
Rükûmuzla yalnız Rabbimizin önünde boyun eğdiğimizi gösteririz.
® Secdemiz-le O’na en yakın olmanın ve kulluğun zirvesine varmanın hazzını duyarız.
®
Tahıyyâtımız-la Rabbimizi yüceltirken biz de yüceliriz.
®
Selâmımız-la özgürlük ve felahı hatırlarız. Günde beş vakit namazımızda tüm canlılığıyla mi’râcı doyasıya
yaşarız.
®
Her gün yatsı vaktinde okuduğumuz Âmenerrasûl-ü diye başlayan âyetler bize Mi’râcın bir hediyesidir.
®
Bizler bu Âyetler-de,
- “Allâh’a,
- Meleklerine,
- Kitaplarına,
- Peygamberlerine
Îmân ettik”
Diyerek Rabbimize verdiğimiz kulluk sözümüzü yenileriz.
® “İşittik, itaat ettik.
® Rabbimiz, affına sığındık!
® Dönüş ancak sanadır.”
Âyet-i Kerîmesiyle teslîmiyetimizi dile getiririz.
® “İnsanın yaptığı iyilik lehine,
® Ettiği kötülük de aleyhinedir”
Diyerek sorumluluk bilincimizi tazeleriz.
® Bununla birlikte, dünyâda
yapıp ettiğimiz her şeyin bir hesâbı ve karşılığı olduğunu, âhireti ikrâr ederiz.
® Ve nihâyet, şu duâlarımızla Rabbimize en içten yakarışlarla ilticâ ederiz.
® “Rabbimiz! Eğer unutacak
veyâ yanılacak olursak
bizi sorumlu tutma.
® Rabbimiz! Bizden öncekilere yüklediğin gibi, bize de ağır yük yükleme.
® Rabbimiz! Bize gücümüzün yetmeyeceği şeyi taşıtma,
® Bizi affet,
® Bizi bağışla,
® Bize acı.
§
Sen
Mevlâmızsın,
® Kâfirlere karşı bize
yardım et.”
ÖNCEKİ ÜMMETLERE YÜKLENEN AĞIR YÜKLER (=TEKLÎFLER) HAFİFLETİLMİŞTİR.
Önceki ümmetlere yüklenen ağır yükler (=teklîfler) den
bâzıları şunlardır:
2-
Günâh işleyen
uzuvlarını kesmeleri,
3-
Elbiselerinin pislenen
yerlerini kesmelerinin emredilmesi,
4-
Sudan başka bir şeyle
temizlenmemeleri, (Temizlik için necâset bulaşan yer kesilip atılırdı.)[17]
5-
Günde ve gecede 50
vakît namaz kılmaları,
6-
Mescidden başka bir
yerde namazlarının kabûl edilmemesi,
7-
Oruç tutan kişinin
uyuduktan sonra yemek yemesinin harâm olması,
8-
Günâhları sebebiyle
bâzı rızıkların kendilerine harâm oluşu,
10-
Gece işlenen günâhın
sabahleyin kapıda yazılması gibi nice zorluklardır.
Bütün bu zorluk, teklîf ve yükler de bu Ümmet-i Muhammed’den
kaldırılmıştır.[19]
İbn-i Abbâs ve İbn-i Cüreyc (r.anhüm)’den nakledildiğine göre, evvelki
ümmetlere yüklenen bu yükten murâd: Onların, maymuna ve hınzıra
döndürülmeleridir.[20] Bu
gibi cezâlar da bu ümmetten kaldırılmıştır. Nitekim:
"رُفِعَ عَنْ أُمَّتِى الْخَسْفُ وَالْمَسْخُ،
ضالْغَرَقُ."
Bir Hadîs-i Şerîf’de şöyle buyurulmuştur:
--- “Ümmetimden (geçmiş ümmetlerde olduğu gibi toplu hâlde) Hasf (yere
batmak), Mesh (sûretin hayvan sûretine döndürül-mesi) ve Gark (suda
boğulmak) kaldırıl-mıştır.”[21]
Mİ’RÂC DA MÂŞITA ANNEMİZ’İN KABRİNİN KOKUSU
1 --- Übey İbn-ü Ka’b
(r.a.)’ın anlattığına göre: “Rasûlüllâh (s.a.v.) Mi’râc gecesinde çok hoş
bir koku hissetti.
--- “Ey Cibrîl bu güzel
koku nedir?” diye sordu.
O da anlattı: --- “Bu
mâşıta (berber) kadının, iki oğlunun ve kocasının kabirlerinin kokusudur.
Bunların hikâyesi şöyledir: Hızır (Aleyhi’s-Selâm), Benî İsrâîl’in ileri
gelenlerinden biriydi. Onun yol güzergâhında manastırda oturan bir râhib vardı.
Hızır oradan geçtikçe râhib önüne çıkar, İslâm’ı öğretirdi. Hızır buluğa erince
babası onu bir kadınla evlendirdi. Hızır İslâm’ı hanımına öğretti ve bunu
kimseye haber vermemesi husûsunda söz aldı. Kendisi kadınlara yaklaşmazdı. Bu
sebeple bir müddet sonra kadını boşadı.
Aradan zaman geçince
babası, Hızır’ı bir başka kadınla evlendirdi. Hızır ona da İslâm’ı öğretti ve
kimseye söylememesi için söz aldı. Bu sırrı o iki kadından biri tuttu, diğeri
ifşâ etti. (Böylece onun İslâm’ı yaydığı ortaya çıktı.) Bunun üzerine Hızır oradan
kaçtı. Deniz ortasında bir adaya geldi. Odun kesmek için iki kişi oraya geldi
ve onu gördüler.
Bunlardan biri Hızır’ı
gördüğünü gizledi, diğeri ifşâ etti ve: --- “Ben Hızır’ı gördüm!” dedi.
Ona: --- “Seninle
berâber onu başka kim gördü?” denildi.
O: --- “Falan kimse!”
dedi. Ona soruldu ise de gördüğünü söylemedi. Onların dîninde yalan söyleyen
öldürülürdü. Zamanla bu sır tutan adam, öbür sır tutan kadınla evlendi. Bu
kadın, Firavun’un kızının başını tararken tarak elinden düştü.
Kadıncağız: ---
“Firavun helâk olsun!” dedi.
Kız bunu babasına haber
verdi. Kadının kocasından başka iki de oğlu vardı. Fir’avun, onları da
çağırttı. Bunları dinlerinden çevirmek için Firavun ısrar etti. Onlar
direndiler.
O zaman Fir’avun: ---
“Öyleyse sizi öldüreceğim!” dedi.
Karı-koca: --- “Bu,
tarafınızdan bize bir ihsân olur!” diye merdâne cevâb verdiler ve: “Madem
öldüreceksin hiç olsun bizi bir kabre koy!” dediler. O da öyle yaptı.
Rasûlüllâh (s.a.v.),
Mi’râc-da iken güzel bir koku duydu, Cibrîl (Aleyhi’s-Selâm)’a bunu sordu. O da
bu hâdiseyi anlattı.”[22]
2 --- Enes İbn-ü Mâlik
(r.a.) anlatıyor: “Rasûlüllâh (s.a.v.) buyurdular ki:
--- “Mi’râc
gecesinde cennetin kapısı üzerinde şu ibârenin yazılı olduğunu gördüm: “Sadaka
on misliyle mükâfatlandırıla-caktır. Ödünç para onsekiz misliyle
mükâfaatlandırıla-caktır.”
Ben: --- “Ey Cibrîl!
Ödünç verilen şey ne sebeple sadakadan daha üstün oluyor?” diye sordum.
--- “Çünkü dedi,
dilenci (çoğu kere) yanında para olduğu halde sadaka ister. Borç isteyen ise,
ihtiyâcı sebebiyle talebde bulunur.”[23]
3 --- Hz.
Peygamberimiz (‘aleyhi’s-salât-ü ve’s-selâm)’e: --- “Başları taşlarla
vurularak ezilen, eski halini aldıkça da tekrar ezilmek sûretiyle azâb
edilmekte olan toplulukların yanından geçti ve:
--- “ Bunlar kimdir ey
Cebrâîl ?” diye sordu.
Cebrâîl (a.s.): --- “Bunlar
kendilerine farz kılınan namazları ifa etmekte tembellik edenlerdir.” Cevâbını
verdi.
4 --- Ön ve arkalarında suçlarını
bildiren yaftalar asılı bulunan, koyunların ot yedikleri gibi yayılan ve
zehirli kurumuş diken ve zakkum ile cehennemin kızdırılmış taşlarını yiyen
kimseler şeklinde topluluk gösterildi. Hz. Muhammed (‘aleyhi’s-salât-ü
ve’s-selâm), Cebrâîl (a.s.)’e:
--- “Bunlar kim ey Cebrâîl ?” diye sordu.
Cebrâîl (a.s.)’da: --- “Bunlar
mallarının farz kılınan zekatlarını vermeyenlerdir.” Dedi.
5 --- Önlerinde etlerin
en güzelinden nefis bir şekilde pişirilmiş, tertemiz tencerelerin içerisinde,
lezîz etler konmuş; yanına da çok pis kaplara çiğ ve kokmuş etler konmuş; temiz
ve lezîz etler dururken pis tencerelerdeki kokmuş etleri yiyen kalabalığın
yanından geçerken, bunların kim olduklarını Cebrâîl (a.s.)’a sordu:
Cebrâîl (a.s.) da: ---
“Bunların her biri senin ümmetinden iken yanı başında nikâhlı hanımı bulunduğu
halde onu bırakarak namus ve iffetten mahrûm kadınla zinâ etmiş, o pis kadının yanında sabahlamış. Bu
topluluktaki kadınlardan her biri de, yanı başındaki nâmuslu ve iffetli eşi
dururken onu bırakmış, nâmus ve iffetten mahrûm yabancı erkeğin yanına giderek
onunla sabahlamış olan kadınlardır.”
6 --- Kan hâlinde
akmakta olan bir nehir içinde yüzen ve cehennem taşlarını yutmakta olan bir
kişi gösterildi. Cebrâîl (a.s.)’a bunun kim olduğunu sordu:
Cebrâîl (a.s.)’da: --- “Bunun fâiz
yiyen olduğunu söyledi.”
7 --- Demir makaslarla
dudakları kırpılan, kırpıldıkça da eski hâline dönen, dudakları tekrâr
kırpılmak sûretiyle azâb edilen kimseler göste-rildi. Bunların kim olduğunu
sordu:
Cebrâîl (a.s.)’da: ---
“Bunlar ümmetinden yapmadıklarını söyleyen ve söyledikle-rini yapmayan, fitneyi
körükleyen hatibler olduklarını” söyledi.
8 --- İri bir öküzün
bir inden çıkarak tekrâr dönmek istediğini, ama dönemediğini görünce;
--- “Yâ Cebrâîl! Bu
durum nedir ?” diye sordu.
Cebrâîl (a.s.): ---
“Ümmetinden müsteh-cen konuşanların söylemiş oldukları kötü sözden mahcûb olup
kurtulmak istediği halde kurtulamayan kişilerin durumudur.” Dedi.
Mİ’RÂC GECESİ NAMAZI VE TESBÎHÂT:
Receb ayının yirmi yedinci gecesine rastlayan mübârek Mi’raç Gecesinde;
1- On iki rekât nâfile
namaz kılınması iyi görülmüştür. Her rekâtında Fâtihâ ile başka bir sûre
okuyarak iki rekâtta bir selâm vermeli, sonra yüz defâ:
"سُبْحَانَ اللّٰهِ وَالْحَمْدُ للّٰهِ وَ لٰٓا إِلٰهَ إِلَّا
اللّٰهُ وَللّٰهُ أَكْبَرُ وَلاَحَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللّٰهِ."
OKUNUŞU: “Sübhanallâhi velhamdü lillâhi ve lâilâhe illallâhü, vellâhü ekber, velâ
havle velâ kuvvete illâ billâh.”
ANLAMI: “Allâhım seni tenzîh ederim, hamdler sana mahsûsdur. Allâh’dan başka ilâh
yoktur, Allâh en büyüktür, güç kuvvet Allâh’dandır.” Denilmelidir. Bundan sonra,
أَسْتَغْفِرُاللّٰهْ.
2- Yüz defâ istiğfâr
ederek, Bundan sonra da,
"أَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ
عَلٰٓى أٰلِ سَيِّدِنَا وَنَبِيِّنَا مُحَمَّدٍ."
OKUNUŞU: “Allâhümme salli alâ seyyidinâ
Muhammediv ve alâ âl-i seyyidinâ ve nebiyyinâ Muhammed.”
ANLAMI: “Allâhım! Efendimiz Muhammed’e
ve onun âl-i’ne salât eyle.”
3- Yüz defâ Salât ve Selâm
okumaya çalışılmalıdır.
4- Gündüzün de oruçlu bulunmalıdır.
Bu durumda günâhla ilgili olmaksızın yapılacak her duânın kabulü, Allâh (c.c.)’dan umulur.
[1] Âyet-i
Kerîme-de sözü edilen iki şehir; Mekke ve Tâif şehirleridir. Müşrikler,
peygamberliği, çok sade ve mütevazi bir hayat yaşayan Hz. Peygamber’e
yakıştıramıyor; Kur’ân’ın, zengin sınıfa mensup Mekkeli Velid b. Muğîre’ye,
yahut Tâif’li Urve b. Mesud es-Sekafî’ye inmesi gerektiğini söylüyorlardı.
[2] Zuhrûf Sûresi, 43/31-32.
[3] Kütüb-i
Sitte, 6/333.
[4] Âyette
Hz. Peygamber’in Cebrail’i gördüğü anda bakışlarının onda sabitleştiği, başka
bir şeye bakamadığı anlatılmaktadır.
[5] Necm
Sûresi, 53/5-18.
[6] Kütüb-i
Sitte, 8/471.
[7] Necm
Sûresi, 53/10.
[8] Hüşyâr:
Uyanık, akıllı, zekî. Ayık. Uslu.
[9]
Münteha: Son, en son derece, en son yer, nihâyet.
[10] Kütüb-i
Sitte, 8/474-475, Rahmetü’n-Mine’r-Rahmân, II, s. 527-528; Kara Davud, s. 324-325. Elyak: Daha münâsib, Daha
lâyık.
[11] Bakara
Sûresi, 2/285-286.
[12] Bakara
Sûresi, 2/285-286, Kütüb-i Sitte, 3/252-253
[13] Kütüb-i
Sitte, 3/350
[14] Kütüb-i
Sitte 13/78.
[15] İsrâ,
17/1.
[16] Kütüb-i
Sitte 13/78
[17] Kütüb-i
Sitte 13/78
[18]
Rûhu’l-Furkân 3/281-283
[19]
Rûhu’l-Furkân 3/284, (Dürrü’l-Mensûr 2/135.)
[20] Rûhu’l-Furkân 3/284, (Tefsîr-i Kebîr:2/579.)
[21] Kütüb-i
Sitte, 17/544-545
[22] Kütüb-i
Sitte, 17/292
[23] Kütüb-i
Sitte, 7/117-118.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)