“RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’E BİRİ ÂBİD DİĞERİ ÂLİM OLAN İKİ KİMSEDEN BAHSEDİLDİ DE RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’ ŞÖYLE BUYURDU:: ذُكِرَ لِرَسُولِ اللَّهِ ﷺ رَجُلَانِ أَحَدُهُمَا عَابِدٌ وَالآخَرُ عَالِمٌ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ:

 “RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’E BİRİ ÂBİD DİĞERİ ÂLİM OLAN İKİ KİMSEDEN BAHSEDİLDİ DE RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’ ŞÖYLE BUYURDU:: ذُكِرَ لِرَسُولِ اللَّهِ ﷺ رَجُلَانِ أَحَدُهُمَا عَابِدٌ وَالآخَرُ عَالِمٌ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ:  

٢٦٨٥- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ الأَعْلَى الصَّنْعَانِيُّ قَالَ: حَدَّثَنَا سَلَمَةُ بْنُ رَجَاءٍ قَالَ: حَدَّثَنَا الوَلِيدُ بْنُ جَمِيلٍ قَالَ: حَدَّثَنَا القَاسِمُ أَبُو عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنْ أَبِي أُمَامَةَ البَاهِلِيِّ، قَالَ: ذُكِرَ لِرَسُولِ اللَّهِ ﷺ رَجُلَانِ أَحَدُهُمَا عَابِدٌ وَالآخَرُ عَالِمٌ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ:

"فَضْلُ العَالِمِ عَلَى العَابِدِ كَفَضْلِي عَلَى أَدْنَاكُمْ" ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ ﷺ: "إِنَّ اللّٰهَ وَمَلَائِكَتَهُ وَأَهْلَ السَّمَوَاتِ وَالأَرَضِينَ حَتَّى النَّمْلَةَ فِي جُحْرِهَا وَحَتَّى الحُوتَ لَيُصَلُّونَ عَلَى مُعَلِّمِ النَّاسِ الخَيْرَ"

«هَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ غَرِيبٌ» سَمِعْتُ أَبَا عَمَّارٍ الحُسَيْنَ بْنَ حُرَيْثٍ الخُزَاعِيَّ، يَقُولُ: سَمِعْتُ الفُضَيْلَ بْنَ عِيَاضٍ، يَقُولُ:

"عَالِمٌ عَامِلٌ مُعَلِّمٌ يُدْعَى كَبِيرًا فِي مَلَكُوتِ السَّمَوَاتِ."

الكتاب: جامع الترمذي، كتاب العلم (٣٨)، باب: مَا جَاءَ فِي فَضْلِ الفِقْهِ عَلَى العِبَادَةِ (١٩)، رقم الحديث:٢٦٨٥، ص:٤٣٤.

 

2685- Ebû Ümâme el Bâhîlî (r.’a.)’den rivâyete göre, şöyle demiştir: --- “RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’E BİRİ ÂBİD DİĞERİ ÂLİM OLAN İKİ KİMSEDEN BAHSEDİLDİ DE RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’ ŞÖYLE BUYURDU:

 

--- “Âlim kimsenin âbid kimseye karşı üstünlüğü benim sizin en aşağı mertebede olanınıza karşı üstünlüğüm gibidir.

 

Sonra Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem) şöyle devâm etti:

 

--- “Allâh (-ü Te’âlâ) ve Melekleri, göklerin ve yerlerin halkı, hattâ yuvasındaki karıncalar hattâ balıklar, insanlara hayır ve faydalı şeyler öğreten kimseye duâ ederler.”

ž

Tirmizî: Ebû Ammâr Hüseyn b. Hureys el Huzâî’den işittim şöyle diyordu: Fudeyl b. ‘Iyâz’dan işittim şöyle demişti:

 

--- “Bilen, bildiğiyle amel eden ve başkalarına öğreten kişi gökler âleminde büyük kişi olarak çağrılır.” Ş.g.

 

 (Câmiu’t-Tirmizî, Kitâbü’l- ilim bölümleri (38), âlim mi üstün yoksa ibâdet edip duran mı? bâbı (19), Hadîs no:2685, s:434, Tirmizî: Bu hadis garibtir; Dârimî, Mukaddime: 17.)

RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’E İYİLİK VE GÜNÂHTAN SORULDUĞUNDA ŞÖYLE BUYURMUŞLARDIR: اسْتَفْتِ قَلْبَكَ، وَاسْتَفْتِ نَفْسَكَ "ثَلَاثَ مَرَّاتٍ"، الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ، وَالْإِثْمُ مَا حَاكَ فِي النَّفْسِ، وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ."

١٤- (٢٥٥٣) حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ حَاتِمِ بْنِ مَيْمُونٍ، حَدَّثَنَا ابْنُ مَهْدِيٍّ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ جُبَيْرِ بْنِ نُفَيْرٍ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سِمْعَانَ الْأَنْصَارِيِّ، قَالَ: سَأَلْتُ رَسُولَ اللهِ ﷺ، عَنِ الْبِرِّ وَالْإِثْمِ فَقَالَ: «الْبِرُّ حُسْنُ الْخُلُقِ، وَالْإِثْمُ مَا حَاكَ فِي صَدْرِكَ، وَكَرِهْتَ أَنْ يَطَّلِعَ عَلَيْهِ النَّاسُ.»

Resulullah’a iyilik ve günahtan sorulduğunda şöyle buyurmuşlardır:

“İyilik, ahlâkın güzel olması, günah ise, kalbi tırmalayıp insanların ona muttalî olmasından hoşlanmadığın şeydir.”

 (Müslim, Birr, 5; Tirmîzî, Ebu İsa Muhammed, es-Sünen, thk. İbrahim Atva Avd. Çağrı yay., İst, 1992, 2. Baskı, “Zühd,” 52; Ahmed b. Hanbel, Müsned, çağrı yay. İst, 1992, IV,182, 227; V, 251, 252, 256.)

 ٢٥٥٢ - (٢) أَخْبَرَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ حَرْبٍ، ثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ، عَنِ الزُّبَيْرِ (٤) أَبِي عَبْدِ السَّلاَمِ، عَنْ أَيُّوبَ، بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مِكْرَزٍ الْفِهْرِيِّ، عَنْ وَابِصَةَ بْنِ مَعْبَدٍ الأَسَدِيِّ: " أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ - صلى الله عليه وسلم - قَالَ لِوَابِصَةَ: «جِئْتَ تَسْأَلُ عَنِ الْبِرِّ وَالإِثْمِ؟ » قَالَ: قُلْتُ: نَعَمْ، قَالَ: فَجَمَعَ أَصَابِعَهُ فَضَرَبَ بِهَا صَدْرَهُ"، وَقَالَ: «اسْتَفْتِ نَفْسَكَ، اسْتَفْتِ قَلْبَكَ يَا وَابِصَةُ - ثَلاَثاً ـ: الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ، وَاطْمَأَنَّ إِلَيْهِ الْقَلْبُ، وَالإِثْمُ مَا حَاكَ فِي النَّفْسِ، وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ*، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ» (١). [ب ٢٤٣٨ د ٢٥٧٥، ع ٢٥٥٣، ف ٢٦٩٣، م ٢٥٣٦] إتحاف ١٧٢٤١.

٢٥٧٥- حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ حَرْبٍ، حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ، عَنْ الزُّبَيْرِ أَبِي عَبْدِ السَّلَامِ، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مِكْرَزٍ الْفِهْرِيِّ، عَنْ وَابِصَةَ بْنِ مَعْبَدٍ الْأَسَدِيِّ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لِوَابِصَةَ: «جِئْتَ تَسْأَلُ عَنِ الْبِرِّ وَالْإِثْمِ؟» قَالَ: قُلْتُ: نَعَمْ، قَالَ: فَجَمَعَ أَصَابِعَهُ فَضَرَبَ بِهَا صَدْرَهُ، وَقَالَ: «اسْتَفْتِ نَفْسَكَ، اسْتَفْتِ قَلْبَكَ يَا وَابِصَةُ - ثَلَاثًا - الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ، وَاطْمَأَنَّ إِلَيْهِ الْقَلْبُ، وَالْإِثْمُ مَا حَاكَ فِي النَّفْسِ، وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ.»

١٨٠٠٦- حَدَّثَنَا عَفَّانُ، حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ، أَخْبَرَنَا الزُّبَيْرُ أَبُو عَبْدِ السَّلَامِ (١)، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ عَبْدِ اللهِ بْنِ مِكْرَزٍ، وَلَمْ يَسْمَعْهُ مِنْهُ (٢) قَالَ حَدَّثَنِي جُلَسَاؤُهُ وَقَدْ رَأَيْتُهُ عَنْ وَابِصَةَ الْأَسَدِيِّ، - قَالَ عَفَّانُ: حَدَّثَنِي (٣) غَيْرَ مَرَّةٍ وَلَمْ يَقُلْ: حَدَّثَنِي جُلَسَاؤُهُ - قَالَ: أَتَيْتُ رَسُولَ اللهِ ﷺ وَأَنَا أُرِيدُ أَنْ لَا أَدَعَ شَيْئًا مِنَ الْبِرِّ وَالْإِثْمِ إِلَّا سَأَلْتُهُ عَنْهُ، وَحَوْلَهُ عِصَابَةٌ مِنَ الْمُسْلِمِينَ يَسْتَفْتُونَهُ، فَجَعَلْتُ أَتَخَطَّاهُمْ، فَقَالُوا: إِلَيْكَ يَا وَابِصَةُ عَنْ رَسُولِ اللهِ ﷺ، فُقُلْتُ: دَعُونِي فَأَدْنُوَ مِنْهُ، فَإِنَّهُ أَحَبُّ النَّاسِ إِلَيَّ أَنْ أَدْنُوَ مِنْهُ، قَالَ: "دَعُوا وَابِصَةَ، ادْنُ يَا وَابِصَةُ" مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثًا، قَالَ: فَدَنَوْتُ مِنْهُ حَتَّى قَعَدْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ، فَقَالَ: "يَا وَابِصَةُ أُخْبِرُكَ أَمْ تَسْأَلُنِي؟" (٤) قُلْتُ: لَا، بَلْ أَخْبِرْنِي، فَقَالَ: "جِئْتَ تَسْأَلُنِي عَنِ الْبِرِّ وَالْإِثْمِ" فَقَالَ: نَعَمْ، فَجَمَعَ أَنَامِلَهُ فَجَعَلَ يَنْكُتُ بِهِنَّ فِي صَدْرِي، وَيَقُولُ: "يَا وَابِصَةُ اسْتَفْتِ قَلْبَكَ، وَاسْتَفْتِ نَفْسَكَ "ثَلَاثَ مَرَّاتٍ"، الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ، وَالْإِثْمُ مَا حَاكَ فِي النَّفْسِ، وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ." ^(٥)

(١)  في (ظ ١٣): الزبير بن عبد السلام. وهو خطأ.

(٢) يعني أن الزبير لم يسمع الحديث من أيوب، والقائل: حدثني جلساؤه ... هو الزبير.

(٣) في (ظ ١٣): حدثنا، وفي نسخة بهامش (س): حدثناه.

(٤) المثبت من (ظ ١٣) وهامش (س) ، وفي (م) وبقية النسخ: أو تسألني.

(٥) إسناده ضعيف من أجل الزبير أبي عبد السلام، وقد بيَّنا حاله فيما سلف برقم (١٨٠٠١)، ثم هو منقطع بينه وبين أيوب كما صرح في الإسناد. عفان: هو ابن مسلم الصفار = وأخرجه ابن عساكر في "تاريخه" ٣/ورقة ٢٧٨-٢٧٩ من طريق عبد الله بن أحمد بن حنبل، عن أبيه، بهذا الإسناد. وانظر (١٧٩٩٩.)

اسْتَفْتِ قَلْبَكَ، وَاسْتَفْتِ نَفْسَكَ "ثَلَاثَ مَرَّاتٍ"، الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ، وَالْإِثْمُ مَا حَاكَ فِي النَّفْسِ، وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ."

استــفت قلبك و استــفت نـفسك ثـلاث مر ات البر ما اطمأنت إليه النفس و الإ  ثم ما حاك في النفس و تردد فى الصد ر وإن أفتاك الناس وأفـتوك

RASÛLÜLLÂH (SALLÂLLÂH-Ü ‘ALEYH-İ VE SELLEM)’E İYİLİK VE GÜNÂHTAN SORULDUĞUNDA ŞÖYLE BUYURMUŞLARDIR:

Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem)’a iyilik ve günahtan sorulduğunda şöyle buyurmuşlardır:

“İyilik, ahlâkın güzel olması, günah ise, kalbi tırmalayıp insanların ona muttalî olmasından hoşlanmadığın şeydir.”

(Müslim, Birr, 5; Tirmîzî, Ebu İsa Muhammed, es-Sünen, thk. İbrahim Atva Avd. Çağrı yay., İst, 1992, 2. Baskı, “Zühd,” 52; Ahmed b. Hanbel, Müsned, çağrı yay. İst, 1992, IV,182, 227; V, 251, 252, 256.)

Vâbisa İbn-i Ma’bed (radıyallâh-ü ‘anh)’den rivâyet edildiğine göre şöyle dedi: --- “Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem)’in huzûruna varmıştım; --- “İyilik ve kötülük’ten (= sevâb ve günâh’dan), sormaya mı geldin?” Yâ Vâbisa! Ben de: --- “Evet yâ Rasûlâllâh!” dedim. Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem)’ parmaklarını bir araya topladı, onlarla göğsüne üç defâ vurdu ve bana şunları söyledi:

 

--- “Nefsine danış, kalbine danış ey Vâbisa! İyilik/Sevâb; ahlâkın güzel olması, kendisi ile kalbinizin inşirâh bulup ferahladığı (kalbin yapılmasını onayladığı) fiil ve davranışlardır. Kötülük/Günâh ise; içini (nefsini, kalbini ve vicdânını) tırmalayan ve başkaları (müftüler) sana yap (yapma) diye nice nice fetvâlar verse bile içinde (göğsünde, kalbinde) şüphe ve tereddüt uyandıran (şüphe ve tereddüte yol açan) insanların bilmesini istemediğin şeydir. (Bu nedenle müftüler sana fetva verseler de sen kalbine danış.).” buyurdu. (Dârimî, Ebû Muhammed, Sünen, Çağrı yay., İst, 1992, 2. Baskı, Buyû, 2; Ahmed b. Hanbel, Müsned, s no: 29/532, hadis no:18006, IV, 227-228.)

İtmînân = اطمينان: Emniyet içinde olmak. İnanmak. Mutlâk olarak bilmek. Kararlılık. Emîn olma, kanaat sâhibi olma. Tatmîn olma. Kendine güvenme. (Arapça)

رَسُولُ اللهِ ﷺ، فَقَالَ: «مَا الَّذِي تَخُوضُونَ فِيهِ؟» فَأَخْبَرُوهُ، فَقَالَ: «هُمُ الَّذِينَ لَا يَرْقُونَ، وَلَا يَسْتَرْقُونَ، وَلَا يَتَطَيَّرُونَ، وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ»، MÜSLÜMANLARDAN BİRÇOK TAİFELERİN HESAPSIZ VE AZAPSIZ OLARAK CENNETE GİRECEKLERİNE DELÎL BÂBI (BUHÂRÎ VE MÜSLİM MÜTTEFEKUN ‘ALEYH=SAHÎHAYN/İKİ SAHİH, RİVÂYETİ)

MÜSLÜMANLARDAN BİRÇOK TAİFELERİN HESAPSIZ VE AZAPSIZ OLARAK CENNETE GİRECEKLERİNE DELÎL BÂBI

(BUHÂRÎ VE MÜSLİM MÜTTEFEKUN ‘ALEYH=SAHÎHAYN/İKİ SAHİH, RİVÂYETİ)

 ٣٧٤- (٢٢٠) حَدَّثَنَا سَعِيدُ بْنُ مَنْصُورٍ، حَدَّثَنَا هُشَيْمٌ، أَخْبَرَنَا حُصَيْنُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ سَعِيدِ بْنِ جُبَيْرٍ، فَقَالَ: أَيُّكُمْ رَأَى الْكَوْكَبَ الَّذِي انْقَضَّ الْبَارِحَةَ؟ قُلْتُ: أَنَا، ثُمَّ قُلْتُ: أَمَا إِنِّي لَمْ أَكُنْ فِي صَلَاةٍ، وَلَكِنِّي لُدِغْتُ، قَالَ: فَمَاذَا صَنَعْتَ؟ قُلْتُ: اسْتَرْقَيْتُ، قَالَ: فَمَا حَمَلَكَ عَلَى ذَلِكَ؟ قُلْتُ: حَدِيثٌ حَدَّثَنَاهُ الشَّعْبِيُّ فَقَالَ: وَمَا حَدَّثَكُمُ الشَّعْبِيُّ؟ قُلْتُ: حَدَّثَنَا عَنْ بُرَيْدَةَ بْنِ حُصَيْبٍ الْأَسْلَمِيِّ، أَنَّهُ قَالَ: لَا رُقْيَةَ إِلَّا مِنْ عَيْنٍ، أَوْ حُمَةٍ، فَقَالَ: قَدْ أَحْسَنَ مَنِ انْتَهَى إِلَى مَا سَمِعَ، وَلَكِنْ حَدَّثَنَا ابْنُ عَبَّاسٍ، عَنِ النَّبِيِّ ﷺ قَالَ: “ عُرِضَتْ عَلَيَّ الْأُمَمُ، فَرَأَيْتُ النَّبِيَّ ﷺ وَمَعَهُ الرُّهَيْطُ، وَالنَّبِيَّ وَمَعَهُ الرَّجُلُ وَالرَّجُلَانِ، وَالنَّبِيَّ لَيْسَ مَعَهُ أَحَدٌ، إِذْ رُفِعَ لِي سَوَادٌ عَظِيمٌ، فَظَنَنْتُ أَنَّهُمْ أُمَّتِي، فَقِيلَ لِي: هَذَا مُوسَى ﷺ وَقَوْمُهُ، وَلَكِنْ انْظُرْ إِلَى الْأُفُقِ، فَنَظَرْتُ فَإِذَا سَوَادٌ عَظِيمٌ، فَقِيلَ لِي: انْظُرْ إِلَى الْأُفُقِ الْآخَرِ، فَإِذَا سَوَادٌ عَظِيمٌ، فَقِيلَ لِي: هَذِهِ أُمَّتُكَ وَمَعَهُمْ سَبْعُونَ أَلْفًا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ وَلَا عَذَابٍ “، ثُمَّ نَهَضَ فَدَخَلَ مَنْزِلَهُ فَخَاضَ النَّاسُ فِي أُولَئِكَ الَّذِينَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ وَلَا عَذَابٍ، فَقَالَ بَعْضُهُمْ: فَلَعَلَّهُمُ الَّذِينَ صَحِبُوا رَسُولَ اللهِ ﷺ، وَقَالَ بَعْضُهُمْ: فَلَعَلَّهُمُ الَّذِينَ وُلِدُوا فِي الْإِسْلَامِ وَلَمْ يُشْرِكُوا بِاللهِ، وَذَكَرُوا أَشْيَاءَ فَخَرَجَ عَلَيْهِمْ رَسُولُ اللهِ ﷺ، فَقَالَ: «مَا الَّذِي تَخُوضُونَ فِيهِ؟» فَأَخْبَرُوهُ، فَقَالَ: «هُمُ الَّذِينَ لَا يَرْقُونَ، وَلَا يَسْتَرْقُونَ، وَلَا يَتَطَيَّرُونَ، وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ»، فَقَامَ عُكَّاشَةُ بْنُ مِحْصَنٍ، فَقَالَ: “ ادْعُ اللهَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ، فَقَالَ: «أَنْتَ مِنْهُمْ؟» ثُمَّ قَامَ رَجُلٌ آخَرُ، فَقَالَ: ادْعُ اللهَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ، فَقَالَ: «سَبَقَكَ بِهَا عُكَّاشَةُ»

(صحيح مسلم، كتاب الايمان (١)، باب: بَابُ الدَّلِيلِ عَلَى دُخُولِ طَوَائِفَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ وَلَا عَذَابٍ (٩٤) رقم الحديث:٣٧٤ (٢٢٠)، ص:١١٦.)

 374- (220) Bize Sa’îd b. Mansûr rivâyet etti. (Dedi ki): Bize Hüşeym rivâyet etti. (Dedi ki): Bize Husayn b. Abdirrahmân haber verdi. Dedi ki: Sa’îd b. Cübeyr'in yanındaydım: —  “Dün akşam düşen yıldızı hanginiz gördü?” dedi. —  “Ben (gördüm) dedim”. —  “Sonra dedim ki: Namazda filan değildim lâkin beni akrep sokmuştu.” —  “Buna karşı ne yaptın?” —  “Rukye yaptım.” —  “Seni buna sevk eden nedir?” —  “Şa’bînin bize rivâyet ettiği bir hadistir.” —  “Şa’bî size ne rivâyet etti?” —  “Bize Büreydete’bn-i Husayb-in el-Eslemiy’den naklen onun: --- “Nazar ile zehirli hayvan sokmasından başka bir şey de Rukye yoktur.” dediğini rivâyet etti. — “İşittiği şeyde karar kılan ne iyi eder. Lâkin bize İbn-i Abbâs Peygamber (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem)’den naklen şunu rivâyet etti: --- “Bana bütün ümmetler gösterildi. Öyle Peygamber gördüm, yanında küçük bir cemaat var. Peygamber gördüm; yanında bir-iki kişi var! Yine Peygamber gördüm; yanında hiç kimse yok! Birdenbire bana büyük bir kalabalık arz olundu. Ben bunları benim ümmetim zannettim. Fakat bana: --- “Bunlar Mûsâ (‘aleyhi’s-selâm) ile onun kavmidir. Lâkin sen şu ufka bak; dediler. Bir de baktım büyük bir kalabalık! — “Bir de öteki ufka bak!” dediler.  Baktım (yine) büyük bir kalabalık! — “İşte Senin ümmetin bunlardır. Onlarla birlikte cennete hesapsız, azapsız girecek yetmişbin kişi (daha) var.” dediler.” buyurdu. Bundan sonra Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem) oradan kalkarak evine girdi. (Bunun üzerine cemaat bu hesapsız ve azapsız cennete gireceklerin kim oldukları) hakkında söze daldılar. Bazıları: --- “Her halde bunlar (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem) ile sohbette bulunanlar olacak” diğer bazıları: “İhtimâl bunlar İslâmiyet zamânında doğarak Allâh (-ü Te’âlâ)’ya şirk koşmayanlardır.” dediler ve (daha buna mümâsil) birşeyler söylediler. Derken Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem) yanlarına çıkageldi ve: —  “Konuştuğunuz şeyler neydi?”  dedi. Ashâb-ı Kirâm da konuştuklarını kendisine haber verdirler. Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem): —  “Onlar;

 1- Rukye yapmayanlar ve yaptırmayanlar;

2- Teşe’üm etmeyenler,

3- Ancak Rablerine tevekkül eyleyenler-dir.”    

 

Buyurdular. Bunun üzerine Ukkâşetü’bn-ü Mihsan ayağa kalkarak: — “Allâh (-ü Te’âlâ)’ya duâ et de beni de onlardan eylesin” dedi. Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem): — “Sen onlardansın.” Buyurdu sonra başka bir zat kalkarak: --- “Allâh (-ü Te’âlâ)’ya duâ et beni de onlardan eylesin” dedi. Rasûlüllâh (sallâllâh-ü ‘aleyh-i ve sellem): —  “Bu husûsta Ukkâşe seni geçti.” buyurdular. Ş.g.

 (Sahîh-ı Müslim, Kitâbü’l-Îmân (1), Müslümanlardan Bir Çok Taifelerin Hesapsız ve Azapsız Olarak Cennete Gireceklerine Delil Bâbı (94), Hadîs no:374-(220), sh:116.)

 

Rukye: (Çoğulu: Rukâ) Duâ, Efsun. Şifâ Âyetleri Ve Duâlarını Yazmak, Okuyup Hasta Üzerine Üflemek. Mıska/Muska. Teşe'üm: Kötüye yorma. Uğursuz sayma. Bu anlayış dînimizde men edilmiştir. Birşeyi uğursuz saymak. Kötüye yormak. Tevekkül / توكل / تَوَكُّلْ: İşi başkasına ısmarlamak. Sebeblere tevessül ettikten sonra netîcesini Allâh'a bırakmak. Allah'tan gelene razı olmak. Kendine ait vazifeyi yaptıktan sonra neticelerini Allah'dan istemek. Kadere râzı olmak. Hakka güvenmek. Yeis ve kederden uzak olmak. Âcizlik göstermek Allâh'a dayanma ve güvenme. Allâhü Te’âlâ-ya teslîm olma. Bir işe başlarken sebeplere yapıştıktan sonra O'na güvenme; kalbin, her işte Allâhü Te’âlâ-ya i’timâd etmesi, güvenmesi.

RİZE’DE 1 KİŞİ BU SINIFTA SANIYORUM KIYMETLİ “ADEM KAP” HOCAMIZ

  

HZ. MUHAMMED'E VE SAHABELERE DİL UZATANLAR HADDİNİZİ BİLİN!